Ons dörpke Well

Wandel4daagse 2017

Dag 4 - Wellerlooi

Vandaag is het dan zover:  de Grote Finale. Smachtend hebben we hier naar uitgekeken; de dag, dat we de 4daagse zouden volbrengen! Starttijden die vandaag per afstand gesplitst waren, om de wandelaars bij elkaar te brengen en als een grote groep helden en heldinnen met een warm onthaal voor de laatste keer de grote boog te passeren. 

Hoe anders begon de dag. De weergoden waren ons iets minder goed gezind. De zon had niet de kracht om de regendruppels te verdampen. De druppels vielen neer op de bladeren en de wind joeg de druppels met vlagen naar beneden. Het toch al geamputeerde team (door het ontbreken van het vijfde lid Mac) begint de finale met een geknakt moraal. Door de prachtige bossen met de heuvels en het doorgaans losse zand voelen de schoenen zwaar van de regen en de modder. Thijs klaagt al snel, dat zijn sokken echt zeiknat waren! Wat een lekker begin! Bij de eerste plaats waar de waterflessen weer gevuld kunnen worden, is de fotografe nog aan het schuilen en mist daardoor onze passage. De jongens zijn stiller dan anders. 

Daar waar we de eerste dagen optrokken met Patty en de meiden of ze in ieder geval ergens tegen kwamen, weten we nu niet eens of we ze nog voor de finish zullen zien. Houden zij het wel droog? Hebben zij wel het moraal? Zien zij nog de bloemetjes en de grassprietjes, zoals de dagen ervoor? De 4daagse is ook een ontmoeting van nieuwe mensen. Iedere dag kwamen we dezelfde mensen tegen. Onbekenden werden bekenden. We ontmoeten een stel, dat pas net in de regio is komen wonen. Hij is ervaren in het wandelen, zij  nog niet. Vanaf dag 1 viel onze groep 'Stoere Bikkels' ze al op. Dat ze de langste afstand liepen en zo vrolijk en vol herrie aan het wandelen waren. Iedereen is zo vrolijk en aardig, zegt zij. Wauw, lekker hoor, zo’n compliment!

Terug bij de kinderboerderij, die we dit jaar niet binnengaan, beginnen we aan het tweede deel van de route. Meteen zien we de grote metalen 'IJshoorn' die recent in Wellerlooi is geopend.  We klimmen toch wel naar boven, hè, opperen de Bikkels. Natuurlijk! Inmiddels voegen de 10 kilometer deelnemers zich bij ons. Nog geen spoor van de meiden! Maar, jawel hoor, alweer allemaal Onbekende Bekenden! Nog voor we bij de klimtoren komen, gaan we even stempelen bij ‘Taste en Go’. Geen tijd voor spelletjes of proeverijen, want we willen nog omhoog!

'Jeroen?' vraagt Wut, 'wil je van mij een foto maken, als ik boven mijn hoofd over de rand steek? Dat is leuk voor Instagram.' Natuurlijk, jongen! Bij de toren aangekomen, valt het op dat de overige wandelaars er gewoon langs lopen. En al snel komen we er achter, dat je een euro moet betalen om naar boven te gaan. Helaas! Zoveel muntjes heb ik niet bij me. Dan maar een keertje terug komen. Een soort van reünie misschien, samen met de meiden, om het af te sluiten en nog een groepsfoto te maken ter herinnering. 

De zon heeft de regen inmiddels verdrongen, de jasjes gaan uit en de schoenen drogen weer op. De paden stromen weer vol met wandelaars. We lopen langs de Maas en naderen de Galloway runderen tot wel heel vlakbij. Plots wordt de muziek zachter gezet, omdat de runderen nu toch wel erg bedreigend dichterbij komen. Niet iedereen vindt dat fijn. Maar de Stoere Bikkels vinden het helemaal niet erg en jakkeren stevig door.

Via de prachtige natuur komen we steeds dichterbij de finish. Het zand maakt plaats voor asfalt en in de verte horen we de fanfare 'Helpt Elkander' de eerste wandelaars al binnenhalen. Eerst worden we nog verrast door 2 slapende koks die een leuke show weggeven, als de kinderen knikkers is een schaal gooien. Het meel stuift op, als er met de deegroller op de tafel wordt geslagen. Het wit uitgeslagen gras onthult dat het toneelspel al vaker gespeeld is vandaag. Hulde aan de acteurs! En eindelijk begrijpen we ook, waarom we bij de start een knikker mee kregen!

Vlak voor de finish staat Elian er met haar Koor en zingen we ‘Dat is mien durpke’ uit volle borst (ahum!) mee. Toch maar een keer de tekst oefenen! Terwijl we ook nog even van Juf Elles een schouderklopje krijgen, zien we de grote boog. We hebben het gehaald! We zijn echte Kanjers! Met een grote glimlach gaan we als groep onder de boog door en laten we ons huldigen door de vrijwilligers die ons een medaille omhangen. Voor echt de allerlaatste keer worden de kaartjes doorgeknipt. We krijgen een roosje van de moeder van Wut en zijn helemaal voldaan. En als we dan ook de meiden nog zien, voelen we ons weer helemaal compleet! Nou, bijna dan.

Volgend jaar weer? Wij kunnen het iedereen aanraden, in ieder geval! Wat een heerlijk gevoel hebben geeft deze ervaring! De brede glimlach raken we niet meer kwijt. Maar nu eerst even uitrusten en het lichaam rust geven. Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt!

Sportieve groetjes van de Meiden en Patty & de Stoere Bikkels en Jeroen

Dag 3 - Well

Deze dag kon ons wandelmaatje Patty helaas niet meelopen en neem ik (Jeroen) onze wandelblog over.

Het is een Feest van Herkenning. De derde dag alweer en we mogen vandaag door ons eigen dorp wandelen. Eindelijk weten we dan precies waar we zijn en hoever we nog moeten lopen. Vandaag hebben de Stoere Bikkels even geen last van de vertragende en plagende meiden. Omdat Patty niet mee kan deze dag, neemt Aad Renalda de leiding van de meiden over. De dames starten wat later en als we op tijd binnen zijn, kunnen we nog snel even langs onze sponsor 'Veronique' voor een heerlijk bolletje Italiaanse ciambella & grisbi. Genoeg reden om even flink door te stappen!

Gemakkelijk vinden we onze weg langs de vertrouwde BP, langs het Knikkerdorp (even zwaaien naar Patty) en dan hup het bos in. De motivatie is groot. Groots vertellen de jongens dat ze volgend jaar graag 20 kilometer willen lopen, want 15 kilometer kunnen ze nu wel. Bij de zandberg komen de herinneringen aan de bosdag van KVW boven. Het geluid van de muziek overstemt het geluid van de vogels. Nog een klein stukje en dan komen we al bij het Reindersmeer. Het prachtige stukje natuurgebied met de zandduinen en het kraakheldere water, dat zo uitnodigt voor een heerlijke duik. Maar helaas is dat hier niet toegestaan en is het daar net iets te fris voor vandaag. Hier scheiden ook de wegen van de 10 kilometer en de 15 kilometer. Zouden de meiden ook al onderweg zijn? We missen ze nog niet!

Onderweg naar de Wellsche hut komen we langs mooie velden met frisgroen net ingezaaid gras. De regen van de afgelopen dagen en het heerlijke zonnetje zorgen voor een mooie kleur. Wat zou het lekker zijn om nu hier even te gaan voetballen. Vier meiden poseren nog even voor de camera, zodat er toch niet alleen maar jongens vastgelegd worden.

Na de stop bij de Wellsche hut zetten we weer koers terug naar Well en het Reindersmeer. Een klein stukje komt me bekend voor. Waren we Mac hier niet kwijtgeraakt op de eerste dag? Bij het Reindersmeer aangekomen overheerst het geluid van de vogels weer. De muziek is gedempt en de jongens worden wat stiller. De voetjes raken vermoeid, er zijn wat pijntjes en hardop wordt afgevraagd of 15 kilometer volgend jaar toch niet genoeg is. De Bikkels zetten toch goed door en via 'het Speulbos' en 'de Sluis' zien we in de verte de vlaggetjes hangen van 'de Theetuin' van de familie Zonneveld. In de tuin wacht een grote verrassing, als we daar Aad en de meiden tegenkomen. Gezellig! Even bijkletsen en weer verder. We krijgen immers nog een gratis broodje frikandel of kroket als we bijna terug zijn!

De meiden volgen de jongens richting het dorp. Stoere mannen houden het verkeer op de rijksweg voor ons tegen. In het dorp wachten de Wellenaren buiten op de wandelaars en moedigen ons aan. Her en der klinkt applaus en bemoedigende woorden. Na wat geslinger door het dorp komen we aan bij het speeltuintje, waar het een mooie plek is om even ons broodje van 'Grewada' te eten. Met de jongens en de meiden op de wip en een kaassoufflé die in het zand valt, beseffen de jongens dat we verder moeten om voor sluitingstijd bij 'Veronique' te zijn. Opnieuw laten we de meiden achter ons en sjokken we de laatste kilometers van de dag. Snel even een stempel halen bij de Buun, even een momentje luisteren naar het koor van Elian en net voor sluitingstijd stuiven we de ijssalon binnen. De Bikkels hebben de dag weer volbracht en lachend scheiden we onze wegen. Nog maar 1 dag te gaan. We gaan het nog missen!

 

Dag 2 - Afferden

'Ik heb een poooootje met vet, al op de taaaaafel gezet...de pahahaden op, de lahahanen in..' Zo, Jeroen heeft er zin in vandaag. Vers uit de auto krijgen mijn meisjes en ik niet eens de kans om even de sfeer in ons op te snuiven. We moeten door! Sneller dan gister, is het motto van de jongens. Mijn vriendin, geveld door een zomergriep, kan niet meelopen en duwt haastig haar meisjes mijn kant op. Kom maar meiden...snel, want Ome Jeroen heeft haast!

We verlaten het sportveld en lopen via de zijdeur van het dorp naar het buitengebied. Het baksteen wordt door groen vervangen en het boerenland ontvouwt zich. De geur, het land, de boerderijen, wat leven we toch in een prachtige omgeving. Daar waar ons mannenteam steeds een tandje erbij zet, maken wij meiden meer tijd vrij om een bloemetje te plukken, een hond te aaien, even over een heg naar de paarden te kijken. We voelen de ergenis van de jongens groeien en trekken ons er niets van aan.

'Kom nou', probeert Jeroen nog een keer, 'ik wil vanavond zeker rond 20:30 bij de finish zijn!' Hij heeft pech. Want zodra de route afbuigt en het bos in duikt, hang er een wit karton met een dikke rode pijl aan een boom. HIER DRINKPLEK! Alle kinderen hollen gillend naar de watertank die ongeveer 100m uit de route op de oprit van een boederij staat. Minuten tikken voorbij en ik kan mijn lach nauwelijks onderdrukken. Dit pleegt toch wel een aanslag op het tijdsdoel van onze Jeroen. Zelfs ik begin na een poosje toch wel ongerust te worden. Waar bleven ze nou? Het euvel bleek een ieniemienie straaltje water te zijn, dat uit de watertank kwam. En voordat iedereen dan z'n flesje heeft gevuld....

Goed, iedereen weer gereed en we stappen nu toch echt even flink door. Ik merk dat mijn frêle lijf (ahum) toch al wel wat mankementen begint te vertonen. Mijn voeten stappen prima door, maar mijn onderrug begint wat tegen te sputteren. Maar we krijgen de kans niet, want de jongens jakkeren maar door! De prachtige weg door het bos leidt naar de Ruïne van Bleijenbeek. Kasteel Bleijenbeek werd in de tweede wereldoorlog bezet door Duitse parachutisten. In 1945 bombardeerde de Engelse RAF het kasteel en veranderde het ooit zo statige ridderhuis in een ruïne. En nu vormt dat het decor voor de 1ste controlepost. De kids hollen naar de Frietkraam van 'Grewada', volledig voorbijgaand aan de stempelpost. Verlekkerd staan ze met vragende ogen voor de kraam, maar onze Hopman is onverbiddelijk. 'Nee jongens, we gaan direct door!' Maar er is toch wel even tijd voor een groepsfoto bij de ruïne, vraag ik voorzichtig. Nou, vooruit dan maar. En als een stel Japanners die in één week heel Europa willen fotograferen voor hun Instagram, staan we een seconde met z'n allen stil.....om HOPPA weer door te gaan.

Laat nu net bij de ruïne onze wegen scheiden! De jongens buigen af naar rechts om hun 15 km te vervolgen. Wij meisjes draaien gezellig naar links, om onze tocht weer op te pakken. Zo, even het tempo verlagen. Norah komt naast me lopen, zet de playlist op haar mobieltje aan en dansend en zingend stappen we door het prachtige natuurpark 'de Zevenboom'. We trekken gekke bekken, stoeien met elkaar en maken gekke filmpjes voor het thuis front. Het dansende filmpje sturen we naar de jongens.

Mac (mijn zoon) belt hijgend op: 'We gaan als een speer, mam. Missen jullie ons?' Ik kijk naar die zingende meiden die gezamelijk heupwiegend naar de finish lopen en denk: Nee schat, we doen er misschien wat langer over, maar we genieten en nemen elk grassprietje, plantje en heuveltje in ons op. Dankbaar voor deze mooie tocht door het wonderschone achterland van Afferden!

Dag 1 - Bergen

Daalde 's middags nog de hemel op ons hoofd, tegen de tijd dat het startsein werd gegeven, trok de hemel open en genoten we van een droge, zelfs zonnige tocht.

De tocht slingerde langs de Maas naar Aijen, om vervolgens weer af te buigen richting Rijksweg. Daar zat Nicolle Nijsen al klaar met haar stempeltje. Streng keek ze over haar leesbril en sommeerde:'Kom maar met je kaart. Krijg je een mooie stempel!' De jongens namen van deze pauze even gebruik om direct hun GSM te pakken. De meisjes gooiden hun tassen neer en holden Arizona binnen voor de nodige plaspauze.

Niet veel later staken we de weg over. Jeroen van Biene hield het verkeer goed in de gaten en begeleidde de jongens veilig de straat over. Nou ja, veilig? Hij holde als een aangeschoten hert naar de overkant, met de luidgillende groep8-ers: Ahmad, Wut, Thijs en Mac achter zich aan. Wij dames: Floortje, Syl, Jackie Sue en ik (Patty) deden het wat rustiger en meer beheerst. De weg leidde naar het prachtige natuurgebied 'de Maasduinen'.

Daar splitsten Jeroen en ik ons op: de meiden liepen met mij de 10 km, de Bikkels van groep 8 stapten stoer 15 km weg. We voelden ons net Dora van tv. We liepen door het Donkere Bos, over de Zanderige Heuvels, naar het Landelijke Bergen. Rond 20:30 kwamen we moe maar voldaan aan op het plein, alwaar een Blazers Ensemble ons tegemoet blies. De dappere meiden hadden het overleefd! Nog even een ijsje eten en dan vlug naar huis.

Op naar morgen, we hebben d'r zin an!