Column Pierre Linssen: Wensvervullingen ingewilligd van Nelly Linssen-Hurkmans (R.I.P.)

Ècht ouder worden is niet (meer) leuk en we lezen er steeds meer en vaker over.

Het gaat ongeveer zoals in het begin van een mensenleven, met vallen en opstaan.
Het verschil zit ‘m in dat je in het begin steeds beter kunt lopen en later steeds slechter. Ongemakken zoals dikke darmkanker, een CVA (beroerte), een linker heup- en elleboogbreuk en anderhalf jaar later een rechterheupbreuk hoorde er blijkbaar bij, maar onze krasse Mam knapte steeds weer wonderlijk op.

Het vermoeide haar echter en wij kinderen stimuleerden haar om wat dichterbij te komen wonen. En zo ging ze dan toch weer terug naar Well. Weg vanuit haar geliefde Venlo waar ze sinds 1995 vanuit Well weer naar terug gegaan was. Sinds het overlijden van haar man op 24 januari 2011 heeft ze het niet gemakkelijk gehad, maar daar tegenover ontwikkelde ze zich heel bijzonder. Alsof ze zich bevrijd had van haar volgzaamheid van haar autoritaire man. Iets wat die dames-oudjes van rond de 90 nu, (haar uiteindelijke leeftijd) allemaal wel zo’n beetje lang geleden ingepeperd hadden gekregen.

Ik schreef een blog voor haar.

Die wilde ik voorlezen, tijdens de crematieplechtigheid die er ooit wel een keer zat aan te komen. Begin vorig jaar viel ze voor de zoveelste keer, nog maar nèt terug in Well en ging toen toch echt wel achteruit. En dus bedacht ik iets anders. Ik las haar mijn blog voor op een zonnige dag in juli 2023. Een ontroerend moment voor ons beiden.

Haar ‘Via Dolorosa’ begon toen ik haar woensdagmorgen op 3 januari 2024 vanuit het ziekenhuis in Venlo (VieCuri) ophaalde, samen met Petra. Ik heb haar als een baby’tje moeten optillen om haar een jas en sjaal aan te trekken. Het leek wel alsof Mam op dat moment stervende was. Mijn emoties schakelde ik blijkbaar als vanzelf uit. Ik heb haar geheel moeten optillen en in een rolstoel geplaatst, die we voor even hadden geleend.

De weg naar het zorgcentrum was verschrikkelijk, hoewel die maar een paar kilometer was. Aangekomen in Zorgcentrum De Meeuwbeemd, vroeg het helpende personeel zich af waarom dat ze niet met de ambulance is gebracht en enkel deze opmerking zegt al genoeg over de wijze waarop VieCuri ‘geadviseerd’ had om haar in een rolstoeltaxi te vervoeren. Een dag eerder werd het nog verantwoord gevonden om haar met eigen auto te brengen.

Gelukkig kwamen we in het genoemde zorgcentrum in een geheel andere en positievere wereld. Zo beleefde ik dat. Een wereld die me raakte omdat Mam het hier zo vaak over had. Haar Venlo van toen. Het interieur aangekleed als het Venlo van toen. Met posters van voor de oorlog, alsof ik zo een oud fotoboek binnen liep. Zij-ruimten van gangen ingericht als woonkamertjes met lampen, schilderijen en meubilair uit die tijd van toen.

Er werd Venloos gesproken en er kwamen mensen naar Mam toe die zich zorgen maakten. Voorover zat ze gebogen in haar rolstoel met de ogen half open, maar ze was aanspreekbaar. Ik zei haar waar we waren en beschreef het zoals het hier getypt staat. Dit was haar ultieme wens. Terug in het Venlo van toen.

De lieverds die ons daar opvingen, waren heel erg zorgzaam voor Mam en op dat moment kwamen de emoties pas bij mij.

Ik heb donderdag 4 januari afscheid van haar genomen, nu met het gevoel dat ik haar ècht zou gaan verliezen. Mam was toen nog redelijk aanspreekbaar en bij bewustzijn. Het spreken viel haar echter heel zwaar. Ze hield mij met haar oude rimpelige en knokige hand heel stevig vast en andersom hield ik haar hand vast met mijn rechterhand.
Ze wilde niet meer en ik zei dat alles goed was. Ik vertelde haar de mooie levensmomenten, die ze beleefd had. Dat ontroerde haar met een traan en glimlach, waarbij ze zo-nu-en-dan nog wat steviger in mijn linkerhand kneep.

Nogmaals vertelde ik haar dat alles goed was en dat ze gerust kon gaan. Ik heb haar op het hoofd gekust en met haar een afspraak gemaakt dat als ze aan gene zijde is, het mij even zou moeten laten weten en daarbij knikte ze èn glimlachte. Ik zei haar voor de derde keer dat ze nu kon gaan en dat ik wist wat er nu voor moois gebeuren ging. Daarop volgde een gebeurtenis die ik nooit meer vergeten zal. Ze liet mij letterlijk en figuurlijk los. Terwijl ze vooral de laatste jaren extreem claimend was. Haar hand die mij zo stevig vasthield, liet me nu helemaal los en zo deed ik dat ook met mijn rechterhand.

Precies zoals het op het rouwkaartje staat. Het moest allemaal zo zijn, volmaakt ende volbracht. Van vrijdag op zaterdag verbleven twee dochters bij haar om te waken en toen ging het snel slechter met Mam. De arts is komen kijken in de middag en ’s avonds nam de familie afscheid. Zaterdagnacht 6 januari is ze vredig en pijnloos om 03:15 uur overleden. En dat wilde ze: naar bed gaan en in een diepe slaap vallen.
Zaterdagmorgen wisselden Petra en ik de wacht, om de uitvaarder Dela op te wachten.

De erewacht van het personeel van De Meeuwbeemd bij de uitgeleide leverde voor Petra en mij een emotioneel kippenvelgevoel op. Een werkelijk pracht-afscheid.

Mam … ik wacht op jouw belofte en dank je voor alles wat je voor al jouw kinderen, kleinkinderen en anderen hebt gedaan vanaf jouw 10-de levensjaar tot bijna voor jouw overlijden. Jouw zeer zorgende karakter. Er is nu rust, rust voor iedereen en ook jouw andere wens om in een diepe slaap te vallen is in vervulling gegaan. Al jouw kinderen zijn hier bij jou aanwezig om afscheid te nemen, met vele andere lieve mensen.

Ik dank iedereen die Mam en ons gesteund hebben, waarbij ik met name mijn vrouw Petra beslist niet wil vergeten. Heel veel dank voor alle steun en vastlegging van alles, voor het managen en de positief kritieke en creatieve opmerkingen en adviezen.

Zonder jou hadden wij, broers en zussen het een flink stuk moeilijker gehad.
Dank ook aan alle anderen die bijgedragen hebben tot de totstandkoming van deze gehele plechtigheid en al het andere daarvoor. En dat zijn teveel mensen om op te noemen. Weet dat ik jullie nu ook noem. Dank jullie wel allemaal.

En dit was dus de laatste helft van mijn uiteindelijke tekst die ik tijdens de crematieplechtigheid op 12 januari 2024 voorgelezen heb.